Nakita Mo na ba si Haring Araw?

Kanina sa pagbiyahe ko..

Sa LRT ako nasasakay araw-araw. Minsan sa sobrang antok pa sa umaga di ko maiwasang di masilaw sa araw. Pero pag no choice na ako sa pwesto ko sa LRT dahil sa siksikan di katagalan nasasanay na mga mata ko (tulad na lang kanina). Parang akong binati ni haring araw sa pagkakasikat nya. Nakakatuwa nga kasi di ako makaisip ng motivation kanina, parang sa pagkakasikat ng araw naisip ko na new day at may bago pa’ko ulit na matutunan. Pagkadating ko sa office(whew! kala ko late ako, tingin ako agad sa orasan sa office e! hehe). Tapos diretso sa lamesa ko. Ni-check ang mga files na gagawin at dapat reviewhin. Mga isang oras makalipas. Dumating na si boss ayun na ang totoong gawain. Print dito. Record. Print. Record. Check sa hard copy at soft copy. Encode. Encode. Encode. Minsan di ko maiwasang mataranta! Lalo na pag si Boss na nag-uutos sa’kin! Natural nga siguro yun para sa isang baguhan. Nung unang araw ko halos maluha -luha ako sa pagkababad sa computer. Nitong week nasanay na ata. Hehehe. Gang sa naglunch time na di ko pa napansin. Tinawag na’ko nung kasamahan ko. Tapos e kwentuhan ng konti.. Natural ako ang naging kantsawan kasi di pa’ko masyado umiimik kasi naman bago pa lang nga ako. Ehehe! Saka na pag magaling na’ko sa trabaho ko. Nyahaha!! Natapos na ang break at tinuloy ang ginagawa. Maya-maya napatigil ako at nasabi ko sa katabi ko ” lumilindol”, “oo nga noh”, yan naman naging sagot nya. Matagal din ang paglindol na yun. At sa panahon ngayon nakakatakot na ang pagkakaroon ng lindol at iba bang kalamidad. Matapos lumindol balik trabaho ulit. 5pm na sa wakas! hehe. Pagod na din kasi ako. Pagkalabas ng office kasabay ng iba pang kasamahan. Kanya-kanyang kantsawan. Nang maghiwa-hiwalay na kami sakto nag-ear phone ako at nakikinig ng music para di antukin sa biyahe. Ang galing ng mga kanta! Nyahaha Emo na naman! moment sa bus! hehe. Pinangunahan ng kantang Somebody ng Depeche Mode. Nakakamiss naman un! hehehe May ganun! Napapangiti pa nga ako habang tumutugtog yun. Tapos sinundan pa ng linyang “there was something special in the air” ng kantang Reality. Talaga namang kakaiba ang araw na ito. Halo-halo nga kumbaga sa pagkain. Ang dami laman ng araw na ito. Pero masarap naman lasapin. Nakakalungkot isipin kung mag-isa ka lang na kumakain nito pero madadala ka na rin ng mga pangyayari. Sinundan pa ng isang linya “waiting for your call” ng kantang Your Call ng Secondhand Serenade. Tapos eto pa, “Then maybe its true, That I can’t live without you, Maybe two is better than one” ng Boys like Girls. At ng Makarating ako sa LRT  na sinasakyan ko din pauwi, nakita ko na naman si haring araw nagpapaalam at nagpapaalala na may bukas pa. Ang ganda talaga ng araw kanina. Kumpleto na ang moment! hehe. Pinanuod ko ito habang tumatakbo ang tren. Hanggang sa di ko na ito makita. Nangingiti na naman ako. Nakakatuwa lang kasi na binigyan pa ako ni God ng pagkakataon na makita ko ang magandang paglubog ni haring araw. At binigyan nya pa ako ng pagkakataon na makipaglaban at sumabay sa buhay. Ayun lang. 🙂

Aplikante

Minsan may nakausap ako, nasambit nya ang mga salitang ito,

::Ang hirap maging aplikante no?
sinagot ko lang s’ya ng pagtungo.

Di ko kasi alam kung ano ang isasagot ko nun. Pareho kasi kami nararamdaman. Nakarami na ng buntong hininga. Ayun ang buhay ay buhay pa din. Nakakapressure lalo na pag inaasahan ka ng iyong mga magulang, lalo na pag iisipin pang di na sila bata, balang araw gusto naman nila mamahinga at maranasang guminhawa, at bilang anak syempre gusto ko din yun. Gusto ko nga ibigay sa kanila ang ganung buhay sa lalong madaling panahon. Gusto ko na ako naman ang magsilbi sa kanila.

Ito lang naman ang mga bagay na nagpapalakas ng loob ko sa muli kong pag-aapply. Minsan nakakapanghina ng loob. Super down na ang feeling ko. Wala masabihan dahil ayoko sila bigyan pa ng ikakabahala. Hayy buhay, yan ang mga naisasambit ko sa bawat araw na lumilipas. Nag-iintay ng tawag.

Naalala ko pa, sabe ko sa aking kaibigan
::wag ka ngang nega! Mag-intay ka lang at tatawag din yan.

Makalipas ang ilang araw.. sabi nya sakin.
:: Tignan mo ikaw, sinsabi mo sakin mag-intay ako tapos kaw naman ngayon ang nega.

Sa isip isip ko, oo nga noh. Masyado lang ako nag-iisip.

Sabe ko pa nun sa kaibigan ko pagkatapos ng exam sa isang bangko,,
::Lam mo ba nagkukwentuhan nga ung dalawang katabi ko pagkatapos ng exam, habang ako naman di makapagsalita. Kabado kasi ako baka di ako pumasa. Tsaka nakikinig lang ako. Tahimik lang ako kasi nagdadasal ako!!

Sabay tawa naman ng aking kaibigan. “Ayos!” Yan ang naisambit nya!

Sabe pa sakin,
::Ano ka ba, ganun talaga may pressure pero ok lang yan at least may ginagawa ka no.

Sa isip isip ko ulet. Oo nga may ginagawa nga ako sana naman magbunga na..huhu.. (hehe talagang may ganun).

Ilang araw makalipas, tinawagan na ang aing kaibigan. Tuwang-tuwa at ipinaalam agad sakin. Sabe nya,,
::Jhun, sabay na tayo uuwi. (hehe sabay kasi kmi nag-apply sa pareho lugar)

Sa isip ko, sarap naman pakinggan non. Parang totoo na! (Pero sa totoo di pa namin sure ang application namin).

Tamang bolahan lang kami nung kaibigan ko. Nagpapakapositibo. Nagpapalakas ng loob. Saluhan sa kanya-kanyang kanegatibuhan sa sarili.

Di ako susuko! Yan ang dapat kong buhayin ulit sa sarili ko. Nakakawala kasi ng lakas ng loob minsan. Pero un nga di ako susuko!

nakakabanas..

Ano nga ba ang salitang ito? Nakakainis daw sabi nila..

Sino ba naman ang di mababanas may nagsasabi o nagiisyu sa’yo ng di naman totoo o wala man lang alam sa ginagawa mo.. Tama ba naman na komentohan ka ng masama kung palage naman syang wala. Head nga sya pero wala namang alam sa ginagawa ng mga tao nya.. Ni-hindi nya nga alam kung ano na ang pinagdadaanan.. Magsubmit ka man ng report di naman din nababasa! Sino ba naman ang gaganahan! Super ang pagbato ng pressure sa’yo pero bato lang naman sila ng bato! Wala namang suporta! Nakakabanas!! Nakakabanas!! Hayzt! Ayoko sana mainis e kaso sobra na talaga sya! Di bale kung na-orient nya ako non nung nag-umpisa ako.. Di bale kung kahit isa sa mga account na hawak ko e natulungan nya ako! E hindi naman puro lang sya salita! Wala namang gawa! Dadating sya ng office para lang kamustahin ang inutos nya sa’yo na di mo naman na dapat pa gawin dahil nagawan mo na sya dati non. yun lang wala ka magawa. Bat kasi ang plastik nya! Pagkatapos nyang magsalita sa ibang tao ng isyu tungkol sa’yo, ngiti at pangangamusta sa inutos nya ang iganti sa’yo. Mapagpanggap pang alam nya ang lahat pag kaharap na namin ang totoong boss!! Ano ba naman yun! hayy…

Pagpasensyahan nyo na.. Kailangan ko lang ilabas ito…

Sa Likod ng mga Ngiti :)

Di sa lahat ng oras kailangan mong ipakita na naiinis ka, na-down ka, o nanghihina ka.. Minsan mas masarap pa nga sa pakiramdam yung pagngiti mo sa lahat ng problemang dumamaan sa’yo.. Ito na ata ang isang bagay na masasabi kong bihasa ako, ang pagngiti kahit na sobrang dami na ng pressure.. ngumiti kahit na lahat na sila nagsusungit. Di ako plastik.. Ganito ko lang dalin ang problema.. Meron pa nga akong narinig, di daw kami napepressure sa work namin. Sabi ko naman kanya- kanya lang yan ng pagdala. Di lang halata minsan na stressed na ako. Sabi nga ng isa kong kasamahan sa trabaho “Junice! namomroblema ka ba?? buti nakakangiti ka pa..” lalo lang ako nangiti sa sinabi nya. Sa isip isip ko, stressed na nga ako sa trabaho sisibangutan ko pa ba ito!? hehe.. Sabi nga ni Boss “Think Positive!” hahaha akalain mu yun may tumatak sa isip ko! haha!!(sarcastic).

Ayun lang… hehe.. Di ko naman hawak ang lahat ng problema sa mundo. At alam ko kung ano man ang problemang dumating e para sa akin talaga yun at malalampasan ko rin yun! Naniniwala kasi ako sa Kanya!

Thank you Bro!

Magulo..

Marupok na ang lubid
makapal man ito ngunit di na din kinaya.

Basag na ang timba.

Bingi na sa katahimikan.

Masayang nagpaalam.

Nakangiti ng lumuha.

Ubos na ang papel na sulatan.

Di na nakapagpaalam.

Nawawalan na ng tinta.

Mahirap umasa.

Mali pala.

Nakakabulag kasi.

Kaibigan ko salamat.
Di mapapantayan ang oras na tayo’y nagkasama.

Sabe nga sa kanta “these days aren’t easy anymore..”

Nag-uumapaw na sa isip.

Tulala.

Lahat ito’y nangyayari na at di na mapipigilan pa.

Sana wag kang bumitaw kaibigan.

Pagod na sa kalalakad, Gusto namang maupo.

Uhaw na uhaw.
Kahit ilang baso na ang aking inuming tubig di pa rin maibsan ang aking uhaw–dehydration

Sa mga labing nakangiti may mga luhang di maikubli.

Bolpen

Napansin ko ang ganda ng sulat ng bolpen na gamit ko, ngunit di kalaunan natuklasan ko din ang di magandang parte nito. kapag ito’y dahan-dahan, puno ng pag-iingat at pinag-iisipan ng mabuti ang sulat nito’y maganda’t maayos. Ngunit kung bara-bara at di iisipin ang maaring maging kalalabasan pinapahiwatig ng mga sulat na ito ang mga posibleng mangyari di kanais-nais sa bolpen na ito.

– Lahat ng bagay may sad part at minsan kailangan na tayong masanay rito. Ngunit di din nangangahulugan na dapat na tayong tumigil dito, hayaan nating na makita pa natin ang mga magagandang parte at leksyon na matututunan natin.

Na-experience mo na ba?

Nakarating ka na ba ng Makati?

Ako? Oo. Pero di naman ako mapapadpad sa lugar na iyon kung di dahil na rin sa trabaho ko. hatid rito dala roon, submit dito, submit doon.

kuha mula sa service namin

Nakatulong din ang trabaho ko, para maexplore ko ang mga lugar na di ko pa napuntahan, tulad nga ng Makati. At isa ito sa mga naeenjoy kong bagay bout sa job ko.

Oopz.. di ako sa Makati nagwowork ah..hehehe

Tuwa ako nung makarating ako dito. Kasi naman napaka-organize.(yun nga lang sa sobrang organize, dito ang sakayan at dun ang babaan) Naalala ko pa nga nagpapaalala palageh ang drayber, “o walang bababa dito ah, walang bababa”. hihi napapangiti lang ako. Sabay tingin sa haba ng aking lalakarin pabalik. Kaya nga minsan pag wala naman deadline sa mga hawak kong papel. Iniisip ko na lang na napakaganda talaga ng Makati at napakasarap na pasyalan nito.

Ikaw san mo gustong pumunta? hehe..